noodlanding in Helsinki - emergency landing at Helsinki

Vooraf had ik niet echt in gedachten om iets in deze blog te vermelden over de heenreis. Niemand is echt geïnteresseerd in hoe ik mijn valiezen incheck, dat ik mijn bergschoenen thuis vergeten ben, hoe vriendelijk de bediening van Finnair wel niet is of dat ik voor het eerst in een propellervliegtuig zou plaatsnemen. Maar ik ben van dat idee afgestapt ‘door omstandigheden’.

Voor de eerste keer ooit moet ik van de ene vlucht op de andere overstappen. Eerst vlieg ik van Zaventem naar Helsinki, daarna vanuit Helsinki naar Joensuu. Tussen de twee vluchten in heb ik een uur en vijf minuten de tijd om in Helsinki over te stappen: zeeën van tijd, niet?

Je raadt het al: neen. Het begon al nog voor het vliegtuig een vin had verroerd: de piloot wist ons te vertellen dat we tien minuten extra moesten wachten voordat de pushback zou plaatsvinden. De piloot was een leugenaar: pas een halfuur later werden we de taxibaan opgeduwd. Hierna taxieden we rechtstreeks naar de landingsbaan, waar we gelukkig direct konden opstijgen. Maar door onze vertraging in Zaventem moest het landingsschema in Helsinki worden aangepast, wat resulteerde in nog eens een kwartier extra vertraging boven Helsinki.

De goede tellers onder ons merken dat de zeeën van tijd al snel tot ondiepe poeltjes werden herleid. Met nog vijftien minuten speling (want tel nog maar vijf minuten voor taxiën) moesten we van in het stilstaande vliegtuig met een bus worden gevoerd naar het luchthavengebouw, de juist gate vinden en ook nog boarden. Ondanks een mooie loop- en slalomtraining droogden de poeltjes te snel op om de vlucht naar Joensuu nog te halen. Sterker zelfs: de vlucht was tien minuten eerder dan de geplande vertrektijd vertrokken!

Al een geluk dat Finnen geen moeilijke mensen zijn: we kregen zonder aandringen een nieuw ticket voor de eerstvolgende vlucht naar Joensuu (zeven uur later), met daar bovenop een bon van €17 per persoon om wat te eten te kopen in een van de vele shops in een van de terminals.

Het is ondertussen 23.05u. Klaar om te vertrekken in het propellervliegtuig, op de eerste rij van het toestel aan het raam. Nadat een leger sneeuwruimers de landingsbaan vrijmaakten, de stewardessen hun gebruikelijke nummertje opvoerden en het vliegtuig een defrostinglaag kreeg opgespoten, stegen we op…

We hangen in de lucht boven Helsinki, de ‘fasten-your-seatbelt-lampjes gaan uit. En heel snel terug aan. De stewardess die praktisch naast me zit begint zich nu heel vreemd te gedragen, bijna tot tranen toe. Een tweede stewardess komt naar haar toe om te vragen of ze oké is. Er wordt vluchtig een aankondiging gemaakt via de intercom: eerst in het Fins, dan in het Engels. Het landingsgestel wil niet inklappen, waardoor we terugkeren naar Helsinki om daar terug te landen. De Brit tegenover mij ziet er de humor wel van in: “Ik heb liever dat ze niet wil inklappen na het opstijgen dan omgekeerd.”

Met een doodstille cabine landen we terug in Helsinki. We taxiën naar een staanplaats en staan vervolgens een twintigtal minuten daar stil. De luchthaven moet eerst terug grondpersoneel optrommelen om de passagiers terug naar het luchthavengebouw te voeren. Voor we naar de bus overstappen weet de piloot ons op de, naar mijn weten, slechtste peptalk ooit te trakteren. “Geen nood, we zullen niet meer met dit toestel vliegen. Een tweede toestel die nog in reparatie staat wordt op dit moment voor ons klaargemaakt.” Want dat is natuurlijk wat iedereen wil horen na een noodlanding.

Dat waren gelukkig zorgen voor niks geweest, want om 3.00u landden we uiteindelijk succesvol op de landingsstrip van Joensuu. Tien uur later dan voorzien en na een (heel korte) vlucht meer dan ik vooraf had verwacht konden we dan toch eindelijk met een taxi onze woonsten opzoeken. Een voorsmaakje van wat er nog komen zal?

-

In advance, It didn’t really cross my mind to mention anything about the journey towards Joensuu. Nobody is really interested in how I check in my luggage, how I forgot my hiking shoes at home, how sweat the staff is of Finnair or that I would be sitting for the first time ever in a propeller plane. But I changed my mind ‘because of reasons’.

For the first time ever, I’ll have to change between flights. First, I’ll fly from Zaventem (Brussels) to Helsinki. Second, I’ll fly from Helsinki to Joensuu. Between the two flights, I’ll have one hour and five minutes to change gates. Oceans of time, ain’t I right?

You guessed right: no. It began even before the airplane had moved an inch: the pilot shared with us that we would be waiting an extra ten minutes before pushback would take place. Liar, liar, pants on fire: we had to wait for pushback for another thirty minutes. After that, we taxied  straight to the runway where we became airborne. But because of our delay in Brussels, the landing schedule in Helsinki had to be adjusted, what resulted in another extra quarter of delay in the air above Helsinki.

The mathematicians between us will have noticed already that the ‘oceans of time’ became ‘shallow puddles’ rather quickly. With just fifteen minutes of space between arrival and departure (count another five minutes for taxiing), we still had to be transported from the airplane to the terminal with a bus, find the right gate and board. Despite our run and slalom training, the puddles dried up too quickly to get our flight to Joensuu in time. As if the devil played with it: the flight even departed ten minutes earlier than scheduled!

Luckily Finnish aren’t difficult people: without insisting we received new tickets for the first flight to Joensuu (seven hours later), with on top of that a coupon of €17 per person to go and eat something in one of the many shops of the terminals of Helsinki airport.

It’s 23.05u Sharp. Ready for take-off in the propeller plane on the first row of the aircraft at the window. After an army of snowploughs has cleared the runway, the stewardesses have done their usual routine and the plane has been showered with anti-freeze fluids, we lifted of a second time today…

We are hanging in the air above Helsinki, the fasten-your-seatbelt lights go out. And back on rather quickly. The stewardess seated basically next to me starts behave weirdly and is almost visibly in tears. A second stewardess comes to comfort her and asks if she’s oke. Through the intercom, an announcement is being made: first in Finnish, then English. The landing gear doesn’t want to go inside the aircraft, so we have to return to Helsinki to land. The Brit facing me can see the humor in all of it: “Well I’d prefer the landing gear to refuse going in than the other way around!”

You can hear a penny drop in the cabin while landing at Helsinki, not taking the propeller motors into account. We taxi back to a stand and wait there for about twenty minutes. The airport has to mobilise ground personnel to transport all passengers back to the airport building. Before switching the plane for a bus, the pilot gives to worst peptalk I have ever heard: “Don’t worry people, we won’t take off with this plane anymore. A second aircraft, which is now still being repaired, will be prepared for your flight.” Because that is of course what everyone wants to hear after an emergency landing.

But this time, that were worries for nothing, because at 3.00u AM we landed successfully on the landing strip of Joensuu airport. Ten hours later than scheduled and after one (very short) extra flight more than expected, we could finally call a cab to go to our residences. Was this just a teaser for what’s yet to come?